TRZY STARE DĘBY

Trzy stare dęby tuż przy drodze stały
Czasy insurekcji dobrze pamiętały

Ogromna korona i pień bardzo gruby
To zapewne było przyczyną ich zguby

Uleciały z dymem w piecu gospodarza
Tuż obok miał pole, to często się zdarza

Ściął jak swoją własność, co nieprawdą było
A to własność gminy, tak wówczas się żyło

Pierwszy z nich, ogromny, dumny z swej urody
Wciąż jak panna młoda, patrzył w lustro wody

Stał bowiem nad rzeczką, Husówką nazwaną
Więc go podziwiałem, wieczorem i rano

Czy to z okna chaty gdy zima na dworze
Lub z mego ogrodu, zwykle w letniej porze

Przytłaczał urodą, posturą, ogromem
Dla licznego ptactwa był bezpiecznym  domem

Sowy i puchacze miały tu siedlisko
Niekiedy fruwały tuż nad ziemią nisko

Zaś wieczór o zmierzchu ruszały na łowy
Puchacz z swej natury do łowów gotowy

Drugi dąb wyrastał dalej od pierwszego
Także okazały, nie brak mu niczego

Zagajnik bukowy dawał mu powagi
Stał więc w towarzystwie, nie jak pierwszy, nagi

Niósł z sobą legendę, czy opowiadanie
Czy może ludowe pradziadów podanie

Otóż kto szedł nocą pod dębem wzdłuż drogi
Słyszał płacz dziecięcia, samotnej niebogi

Gdzieś z gąszczu korony dębu wysokiego
O Chrzest miało prosić przechodnia każdego

A gdy się oddalił idąc w swoja stronę
Płacz dziecka wnet milknął gdy dębu koronę

Zostawiał za sobą nie śpiesząc z pomocą
Małemu dziecięciu co kwiliło nocą

Tę starą legendę z czasów prapradziada
W kontekście trzech dębów dziś wam opowiadam

I jeszcze słów parę o dębie już trzecim
Przy tej samej drodze, z przed kilku stuleci

Los go nie oszczędził tak jak poprzedników
Bo wciąż brak uczciwych w gminie urzędników

Którzy by spacerkiem przeszli pośród wioski
Wpisali je w rejestr..."Specjalnej troski"

Znacząc je tabliczką "Zabytek przyrody"
Trzy wiekowe dęby niezwykłej urody

To by je chroniło przed piłą, toporem
A nas by cieszyły rankiem i wieczorem.