DAWNY HUSÓW

  Dawny  Husów kto pamięta
Co dzień boso, buty w święta

Które wkładano tuż przy kościele
Na mszy niedzielnej osób tak wiele

Więc wypadalo mieć czyste buty
By minąć błoto szło się na skróty

Także szacunek dla Najwyższego
Od nas wierzących wymagał tego

Kapusta z grochem kraszona smalcem
 I kromka chleba, często z zakalcem

W domowym piecu chleb był pieczony
I znakiem krzyża przyozdobiony

Podziękowanie w tym znaku wiary
Za chleb powszedni, i wszelkie dary

Na liściu chrzanu był wypiekany
Z troską, szacunkiem przechowywany

Krzakiem jaśminu zdobiona chata
Pokryta strzechą i nie bogata

Pod oknem malwy i macierzanki
Co dają zapach w wieczór i ranki

Mały ogródek, sztachety w płocie
  Skromna ławeczka, by po robocie

U jaśnie pana w miejscowym dworze
Czy to przy żniwach czy na ugorze

Móc wyprostować plecy schylone
I ciężką pracą dłonie zmęczone

Skrzypiący żuraw blisko w ogrodzie
I żab kumkanie w wieczornym chłodzie

W pobliskiej rzeczce raki i ryby
W husowskim lesie dorodne grzyby

Zielona rzęsa w przydrożnym rowie
I to porosłe brzegiem sitowie

Strumyki, jary z dziką jeżyną
Zwaną w Husowie też ostrężyną

Pastuch prowadzi krówki z pastwiska
I dym wznoszący się z kartofliska

Pastuszy zwyczaj gdy ogień płonie
Upiec kartofle i ogrzać dłonie

A gdy już zima kobiercem białym
Okryła pola w Husowie całym

W okół się ściele biała poświata
Białym kobiercem przykryta chata

Był też kościółek mały, drewniany
Stał tuż przy drodze, nie malowany

Pokryty gontem, z dzwonem na wierzy
Którym wzywano tu do pacierzy

Obok za drogą, dziedzic Husowa
Mały szpitalik tu wybudował

By służył ludziom chorym, cierpiącym
Żadnej pomocy już nie mającym

Przeznaczył dla nich kilka mórg ziemi
Bo chętnie dzielił się z ubogimi

Opodal drogi, nieco na dole
Wiejski sekretarz miał swoje pole

Jan Rak, bo o nim tu będzie mowa
Dziś jest ozdobą, dumą Husowa

Wyrastał w biedzie i niedostatku
Dla nas swą chatę zostawił w spadku

Choć wymagała starań i troski
Dzisiaj jest chlubą dla całej wioski

Po latach został szkoły patronem
Za swoje wiersze w lata minione

Dwie olejarnie gdzie w końcu roku
Olej tłoczono, z rana do zmroku

Drewniana prosta dawna technika
Olej tłoczono ze słonecznika

Lecz częściej z prosa i nasion lnianych
Ten był najczęściej tu wytłaczany

A na wigilię, na pierwsze danie
Zwykle z cebulką był podawany

W krajobraz wioski też się wpisały
  Liczne wiatraki co przez dzień cały

Mieliły ziarno z wiatru pomocą
Przez cały dzionek, także i nocą

Wspomnieć należy budynek mały
Drewnianą szkołę, na dwa oddziały

To w niej zabłysnął promyk oświaty
Dla tej młodzieży z przed wielu laty

Skromne początki lecz sukces duży
Dziś murowana i świetnie służy

To z niej wyrośli liczni kapłani
Po dzień dzisiejszy tu wspominani

Ludzie nauki, nauczyciele
Którzy dla wioski czynili wiele

Światli Oborscy szkołę wspierali
Pod jej budowę ziemię oddali

Ich mały dworek w zielonym parku
Było tu gwarnie, jak na jarmarku

A dworska służba gdy dzień się budził
Rankiem do pracy szło wielu ludzi

Czy to przy żniwach w skwarze, spiekocie
Czy w chłodną jesień w deszczu i słocie

Minęły lata, dworek w ruinie
Po którym wkrótce pamięć zaginie

J. Józef. 

Ta chatka jest jakby synonimem tamtego Husowa który przeminął. Spokojnego, cichego i jakże uroczego



  Jeszcze w latach 1940-50 niektórzy, aczkolwiek nieliczni już, husowscy gospodarze wykorzystywali bydło do zaprzegu

Taki właśnie widok był najczęściej spotykany w dawnym Husowie


"Błogosław Matko naszej polskiej ziemi,
Tej przebogatej w łask obfity zdrój,
Ochroń jej dzieci idąc razem z niemi
Przez wichry, burze prosi Cię lud Twój!

Błogosław cichej pracy nad ugorem,
By go nie zabrał obcy, wrogi lud,
Nad naszą chatką i tym czarnym borem
Wyciągnij ręce, a zmaleje trud "

~~ # ~~ # ~~ # ~~