NAUCZ MNIE PANIE

Naucz mnie Panie miłować bliźniego
Mimo że w brudnym ubraniu swym chodzi
Wciąż go spotykam gdy idę do pracy
Takiemu ręki podać się nie godzi

Albo ten żebrak co o grosz wciąż prosi
Siedzi w łachmanach na skraju chodnika
Każdy z niechęcią na niego spogląda
Głowę odwraca, kontaktu unika

Inny mieszkania odwiedza uparcie
Na piersiach kartkę ma do przeczytania
Dziurawe buty, włos nie uczesany
Nie świeży zapach też jego ubrania

Jak mam miłować tych co na złą drogę
Weszli i trwają w marginesie życia
Co żadną pracą nigdy się nie zhańbią
I rano chyłkiem wychodzą z ukrycia

A jednak słowa Twoje wciąż pamiętam
I to ze weszłeś do grobu Łazarza
By mocą swoją przywrócić mu życie
  Ty swą miłością każdego obdarzasz

Kiedy dzieweczkę ująłeś za rękę
Którą już wcześniej śmierć ucałowała
Na Twoje słowa które do niej rzekłeś
Dziewczynka z łoża na Twój znak powstała

Ty nakarmiłeś tłumy na pustyni
Co przez czas długi głodem przymierali
Chlebem i rybą wszystkich nakarmiłeś
Dwanaście koszów ułomków zebrali

To obraz Twojej miłości bez końca
Kochasz ułomnych i biednych i chorych
I tych co zeszli na margines życia
A dla nas jesteś przykładem i  wzorem

J. Józef. 6, 03. 2010