RODZINA ULMÓW

Józef, Wiktoria z markowskiej ziemi
Żyli przed laty tu z dziećmi swymi
Tutaj wyrośli, tu się zrodzili
W trudzie i pracy życie spędzili

Na skraju wioski gdzie mała chatka
Sześcioro dzieci, ojciec i matka
Żyli w miłości,w zgodzie,szczęśliwie
Na swojej roli, markowskiej niwie

Dwojga rodziców pracą strudzeni
Na kilku morgach ojcowskiej ziemi
By swoim dzieciom dać utrzymanie
Proszą wciąż Boga, dopomóż Panie

Nadszedł czas wojny, krwawej pożogi
Germańska buta, okupant srogi
Wciąż sieje terror na polskiej ziemi
Rozpacz, niedola tu między swymi

Szerzy się przemoc, gwałt i bezprawie
Gwiazda Dawida wszyta w rękawie
  Żydowska rasa w gettach zamknięta
Któż te okrutne czasy pamięta

Józef, Wiktoria, zdjęci litością
Dają schronienie żydowskim gościom
Pod dach przyjmują ich nocą, skrycie
By przed zagładą ratować życie

Podstępna zdrada, podły uczynek
Sprawią że wkrótce pod ich budynek
O wczesnym ranku Niemcy się zjawią
W sposób okrutny Ulmów rozprawią

  Żydowskich gości dosięgły strzały
Zbudzone dzieci bardzo płakały
Pada Wiktoria z dzieciatkiem w łonie
Gromadka dzieci cała w łzach płonie

Kula dosięga z żoną Józefa
  Okrótny wyrok też dzieci czeka
  Skończyli życie rodzice mili
  Mała Marysia wciąż we łzach kwili

Wkrótce też dzieci dosięgnie kula
Malutki Franuś Basię przytula
W łzach stoi Stasia i Antoś mały
Władzio w koszulce drży w strachu cały

Słychać szczęk broni i głośne strzały
Padają dzieci i Antoś mały
  Ich drobne buzie tchną już spokojem
Po krótkim życiu z trudem i znojem

Ulecą w niebo jak pańscy święci
Niech Bóg łaskawy ma ich w pamięci
Bo życie swoje za innych dali
Markowskie dzieci, wówczas tak mali

Po krótkim życiu, śmiertelnym boju
Teraz zaznają szczęścia spokoju
A Matka Boska, najczulsza z matek
Wyciąga dłonie do swoich dziatek

Znowu są razem wraz z rodzicami
Z babcią i dziadkiem i z aniołami
Modlą się za tych którzy strzelali
Do dzieci Ulmów, gdy ci płakali

Rodzina Ulmów jest dziś symbolem
Tych którzy chcieli poprawić dolę
Żydowskiej braci co przed latami
Mieszkała wspólnie, tu razem z nami

Toczy się proces zacnej rodziny
Która przeżyła dni i godziny
W swojej chałupie na skraju wioski
Tu zostawili radości troski

Wkrótce zostaną oni świętymi
Dając świadectwo markowskiej ziemi
Iż jej mieszkańcy, choć żyli w trudzie
To wyjątkowi wspaniali ludzie

J. Józef.