Miejsce spoczynku Ignacego Błaszkiewicza, budowniczego husowskiej szkoły i jego małżonki, Wandy Błaszkiewiczowej

HUSOWSKI CMENTARZ

Na stromym wzgórzu obok kościoła
Jest wiejski cmentarz naszego sioła
Z daleka go znaczą starych drzew korony
Widok tu rozległy na zachodnie strony

To miejsce Golgotą czasami jest zwane
Najbliższe osoby są tu pochowane
Po środku cmentarza kaplica z ołtarzem
Tutaj w święto zmarłych Mszę sprawują w darze

Za dusze czyśćcowe, bo za nie Syn Boży
Z woli swego Ojca życie swoje złożył
Tutaj ojców naszych prochy spoczywają
Tu rodzina, bliscy swe łzy wylewają

To miejsce spoczynku mieszkańców tej wioski
Tu pozostawili nadzieje i troski
Śmierć zbiera swe żniwo jak złoty łan żyta
Wśród starych i młodych, o wiek się nie pyta

Tu leży dziecina, aniołek na grobie
Pan Bóg go powołał w pierwszej życia dobie
Obok stoi matka, różaniec ma w dłoni
Odmawia paciorki, łzy ociera z skroni

Są moi rodzice, mój brat i wujkowie
Polecam ich Bogu, znicz kładę na grobie
Mogiły kapłanów którzy nam służyli
Po latach w tej ziemi swe ciało złożyli

Grobowiec rodzinny ziemskich właścicieli
Którzy sto lat temu swój dworek tu mieli
Jest grób Jana Raka, co wierszem nas bawił
Dla husowskiej szkoły swe imię zostawił

Tutaj spoczywają też nauczyciele
Którzy dla Husowa uczynili wiele
Ich imię po latach jest wciąż wspominane
Szacunkiem, pamięcią, jest tu otaczane

I jeszcze nad jednym grobem się zatrzymam
To kolega Tadziu, mile go wspominam
Z czasów gdy w Husowie mieszkałem przed laty
Często mnie zapraszał w progi swojej chaty

Wesoły, dowcipny, przyjemny w rozmowie
Nikt tu złego słowa dziś o nim nie powie
Wspomnieniem dziś wracam w tamte miłe chwile
Gdy w moim Husowie  czas spędzałem mile

J. Józef.